26 juni

Ik ben erachter gekomen dat elke dag een stukje schrijven vrij pittig is. Dus daarom schrijf ik wanneer ik denk dat goed is.

Gisteren of eigenlijk eergisteren (zaterdag) is het al heb ik een mooie medaille behaald omdat ik 7,5km heb gelopen. Heel erg trots op mezelf. Nu vandaag (zondag) heb ik er weer profijt van. Want paniekaanvallen overprikkeld en niks lukt vandaag. Natuurlijk helpt die hitte er ook niet bij. Normaal heb ik opdrachten van mijn psycholoog maar dat lukte vandaag gewoon helemaal niet.

Ik baal natuurlijk enorm. Het ging opzich goed de laatste dagen en dan toch gaat het te goed en over vraag ik mezelf weer. Want die 7,5km heb ik in 1 uur en 15 minuutjes gelopen. Normaal als ik loop dan loop ik 5km per uur en zou ik dus 1,5 uur bezig zijn met de 7,5km. Maar in mijn kopje ging toch om ik ben als eerste gestart ik wil ook als eerste finishen. Waar nergens op slaat en het is geen wedstrijd maar ja. Ik voelde me ook goed toen ik over de finish kwam en toen kwam ik thuis je raad het ik kwam tot rust. En het was mis. Ik was kapot, moe, benen werden heel onrustig. Ik wou gaan slapen want mijn lichaam gaf aan neem alsjeblieft rust. Maar mijn hoofd dacht dat doen we niet jij gaat mooi nog wat dingen opruimen voor maandag. Die drang was zo erg dat ik het wel moest doen want die rust kreeg ik toch niet. Pfff ik vind mezelf zo vermoeiend hierin 😵‍💫